Onze zoon is toch niet hoogbegaafd? Dat gun ik hem echt niet.

Een paar dagen oud was onze zoon toen de kraamhulp tegen me zei; Heb jij hem zo neergelegd”? Onze zoon lag op het aankleedkussen en ik kon geen kant op vanwege de onverwachte keizersnee. Op deze vraag kon ik dus meteen nee zeggen. Verbaasd keek onze geweldige kraamhulp mij aan. Ze was een cadeautje voor ons, maar dit hoort hij nog helemaal niet te kunnen gaf ze aan. Diep in mij bevestigde ze iets wat ik niet wilde weten. Ze bevestigde in mij het gevoel dat ons kind veel te snel alles wilde doen en ontdekken. Even baby Toen hij 3 maanden oud was werd hij voor het eerst ziek, misschien een gevolg van een prik maar dat weet ik niet zeker. Voor het eerst had ik een baby in mijn armen ipv een kind. Laat me dit even uitleggen. Een baby ervaar ik als een heerlijk hoopje hulpeloos mens.  Onze zoon was niet dat hulpeloze hoopje mens. Hij wilde alles zelf doen. Zo jong als hij was. Wanneer gaat hij nu eens doorslapen? Opvallend was zijn slaappritme. Of vooral een gebrek hieraan. Zoals hij nu nog zegt  (9 jaar) slapen is zo saai zo bracht hij het toen al in de praktjk. Niks doorslapen  gewoon om de twee uur wakker worden. Pas na 5 jaar begon het doorslapen. Inmiddels weet ik dat dit een teken van hoogbegaafdheid is. Zijn hersenen waren al snel weer uitgerust en werden wakker op zoek naar nieuwe prikkels. Naar de creche Met 6 maanden ging hij naar de creche en toen hij 10 maanden was namen we daar afscheid omdat we gingen verhuizen. Bij de eindevaluatie geven ze aan dat hij “ ik doe het zelf “ werd geneoemd.  Zo klein maar alles al zelf willen doen. Ik hoorde het heb het opgeslagen maar heb er niets mee gedaan. Op de nieuwe creche had hij het naar zijn zin. Ze hadden daar verticale groepen. Hij trok naar de oudere kinderen toe en vermaakte zich prima. Van drie en een half tot vier jaar ervaarde ik als een pitige tijd. Onze zoon wilde naar de school waar de oudere kinderen naartoe waren gegaan.  Zijn speelgoed was leuk maar hij was er ook snel op uit gekeken. Hij was steeds op zoek naar nieuwe prikkels. Naar de basisschool En dan was daar eindelijk de dag dat hij naar groep 1 mocht. De klas was overvol, dit deed hem niets. Daar zat zijn juf, die ik van mijn eigen schooltijd kende, met haar armen wijd open om hem te begroeten. Het was meteen goed. Hij voelde zich er thuis. Waar ik nog voorzichtig dacht te beginnen met halve dagen wilde hij vanaf dag 2 volledig naar school net zo als alle anderen. Want waarom haalde ik hem op terwijl de andere kinderen hun brood op school mochten eten en ‘s middags ook mochten blijven? Aangezien hij eind juni jarig is volgde al snel de grote vakantie en na 6 weken stond hij te trappelen om naar school te gaan. Hij deed met alles goed mee, kon zich verbaal goed uitdrukken, lag lekker in de groep en we kregen geen signalen dat hij opviel door een ontwikkelingsvoorsprong. Ik ervaarde dit als fijn. Heerlijk een kind dat lekker meedeed en met plezier naar school ging. Zijn uitspraken vielen mij wel op. Mijn man vond ze gewoon omdat hij weinig vergelijkingsmateriaal met leeftijdsgenootjes had. Zo vroeg  onze zoon op 5 jarige leeftijd zich af waarom wij bepaalde tot waar hij mocht fietsen. En was hij  het er niet mee eens dat als hij met een vriendje in de buurt fietste hij zich aan de regels van die ouders moest houden. Hij kon prima zelf bepalen tot waar hij mocht. Wanneer ben je oud genoeg om te bepalen tot waar je mag fietsen en mag bepalen wat je mag doen? Ik kan dit zelf maar nu doen jullie dit voor mij. Het was moeilijk als er weleens een kind kwam spelen die op een heel ander level zat dan waar hij al was. Hij begreep niet waarom sommige kinderen bepaalde dingen nog leuk vonden. Dat was toch voor peuters. Hoera naar groep 3! Op naar groep 3. Wat keek hij hier naar uit. In het begin ging het goed maar hij vond het saaier dan hij had gehoopt. Nog steeds trok ik niet aan de bel. Zelfs niet toen ik zijn eigen juf werd. Een aantal maanden stond ik 2 dagen van de week voor zijn klas omdat zijn eigen juf met zwamgerschapsverlof was. Ik zag daar een kind die grenzen aan het zoeken was. Dit deed hij alleen bij mij en niet bij de andere juf. Hij had zijn werk altijd af en genoeg tijd over om zich met zijn omgeving te bemoeien. Ik gooide zijn gedrag op het feit dat zijn moeder als juf voor de klas stond en nog steeds denk ik dat daar heel veel waarheid in zit maar waarschijnlijk was wat meer uitdaging ook niet gek geweest. Deze uitdaging kreeg hij wel in ander werk maar hierin had ik hem als juf meer moeten begeleiden. Zijn interesses sloten gelukkig voor een groot deel aan bij zijn leeftijdsgenootjes. Zijn woordgebruik was anders, volwassener maar dit leek geen probleem te zijn. Hij dacht veel over dingen na, is erg gevoelig en speelde, naast leeftijdsgenootjes, graag met oudere kinderen. Yes naar groep 4 Wat keek hij uit naar groep 4. Iets nieuws leren. Hij was er zo aan toe. Thuis hadden we het, als ouders,  erover gehad of we hem moesten laten testen op hoogbegaafdheid maar eigenlijk wilden we geen kind met een label. ( Zo erg dat ik dat zo ervaar). Als snel kwamen we de verhalen dat het zo saai was. Hij kreeg wel extra lesssen in de uitdaging maar dit was niet voldoende om zijn leerhonger te stillen. Onze kat uit de boom kijker werd steeds meer aanwezig in de klas en werd gevraagd wat rustiger te zijn. Zijn werk heeft hier nooit onder geleden dus onze zoon zag daar de noodzaak niet zo van in. Toch maar een test? En dan kom je op een punt om toch een test te laten doen. We merkten precies aan hem wanneer hij voldoende uitdaging had, hij viel makkelijker in slaap, was vrolijker en vertelde meer. Het niet voldoende uitdaging vinden op school zat hem in de weg. Het laatste zetje dat hij ons gaf was de opmerking; school en ziek zijn is eigenlijk hetzelfde. Het is allebei heel erg saai. En dan zit je pas in groep 4 en moet je nog jaren naar school. We kwamen bij een hele prettige vrouw die de test af ging nemen. Het was raar om hem achter te laten bij een onbekende maar toen we hem op kwamen halen zagen we iets wat we gemist hadden; een stralend kind!! Pap, mam mag ik hier iedere dag naartoe. Hier is het leuk. De uitslag van de test was dat hij op heel veel onderdelen goed tot zeer goed gescoord had maar dat er twee onderdelen waren die de score drukte. Ik was blij. Mijn zoon heeft nog dingen, die leeftijdsadequaat zijn en zelfs daaronder liggen te leren.  Maar al vrij snel zei de dame die het onderzoek af nam.;”waarschijnlijk beheerst hij die ook als jullie deze spelletjes met hem doen”. Hij pakt dit zo op. Dan zou er een realistischer beeld ontstaan. Een IQ bepaling is tenslotte  geen vast geven. Hier zit groei in. Duidelijk was dat hij meer of hoogbegaafd is. Het stond nu zwart op wit. Ik kon het niet meer ontkennen. Voor mijn man was het gewoon een feit waar we wat mee konden doen maar voor mij werd het duidelijk dat hij niet de ‘ gewone’ schooltijd zou krijgen die ik hem zo gunde. Ik weet teveel Vanuit mijn achtergrond als leerkracht, en misschien ook wel uit eigen ervaring, wist ik ook wat deze kinderen op hun pad konden krijgen; zeker als zijn meer-/ of hoogbegaafdheid niet erkent werd door school. ( en door zijn moeder). Mijn man gaf aan dat ik veel te veel beren op de weg zag. Dat klopt daar ben ik goed in maar die beren verzon ik niet allemaal zelf,. Het waren ook gevens uit de velen onderzoeken. Met het bevindingsrapport zijn we op school gaan praten. We vroegen naar de mogelijkheden. Ik was op dat moment zelf werkzaam op deze school en zat in de ontwikkelgroep ‘uitdaging.’ Weer wist ik teveel. Zolang het een ontwikkelgroep was stond het nog niet. Er was een tijdspad uitgestippelt  maar onze zoon had het nu nodig en niet pas over een aantal jaar. Was een klas overslaan een optie? Ik denk dat hij in die klas niet zo zijn plek had gevonden. Cognitief wel, sociaal emotioneel niet. Maar in zijn eigen  groep blijven met extra werk voelde ook niet goed. Diep van binnen hadden we misschien al de keuze gemaakt om op zoek te gaan naar een andere school. Andere scholen bekijken Op advies van degene waar we het onderzoek hebben laten doen zijn we verschillende scholen gaan kijken. Onze zoon  liep er 1 binnen; kreeg een rondleiding, mocht vragen stellen en wist het meteen zeker. Dit is de school waar ik naartoe wil. Op die school was al jaren een een programma voor meer- en hoogbegaafden. Dit gaf vertrouwen maar het was ook de sfeer waar Matthijs voor ging. Hij voelde zich er direct thuis. De beslissing was nog niet genomen. Het was een orienterend gesprek geweest. Onze zoon was dus meteen enthousiast. Maar kun je een kind van acht zo’n beslissing laten nemen? We hebben het enige weken laten rusten en nog gekeken naar de mogelijkheid dat hij op zijn oude school zou blijven met aanvullend onderwijs met gelijkgestemden op een andere locatie. Maar onze zoon gaf wederom aan naar de andere school te willen. Hij gaf aan zijn vrienden te missen maar dat hij daar ook vrienden kon maken en liever naar een plek wilde waarvan hij dacht dat er meer uitdaging voor hem was. Uiteindelijk neem je natuurlijk als ouders de beslissing maar onze zoon had hier zeker een stem in. Gezien het feit dat hij stralend die school uit was gelopen konden wij hem alleen maar steunen in deze beslissing.  Ook als het toch tegen zou vallen of niet zou voldoen aan zijn verwachtingen. De kogel is door de kerk; aanmelden bij de nieuwe school Op naar de nieuwe school om hem aan te melden. Daar hadden we een gesprek met de IB-er en de adjunct directeur. Onze insteek was dat hij een klas over zou slaan. Persoonlijk wilde ik graag dat hij zijn best voor dingen moest doen, de tienen niet de norm waren, dat hij gelukkig is met een 7, dat hij af en toe faalde zodat wij hem konden leren hiermee om te gaan. De IB-er begreep dit. De adjunct was tegen.  Een keer eerder  hadden ze een leerling een klas over laten slaan en dit had niet zo uitgepakt als gehoopt. Nu kwam mijn kennis van pas. Ik kon ze in laten zien waarom wij dit wilden. Dit was niet om onze zoon te pushen maar dit was omdat wij onze zoon vaardigheden mee wilden geven die hij nodig heeft op de middelbare school en in zijn verdere leven. Vaardigheden die niet hoogbegaafden mee krijgen op de basisschool maar waar hoogbegaafden pas tegen aan lopen op de middelbare school ( leren leren, omgaan met tegenslagen,  echt je best ergens voor moeten doen, omgaan met onvoldoendes, omgaan met het gevoel ergens in te falen, motivatie etc. ) Nu waren wij en de school er nog om hem hierbij te helpen. Op de middelbare school zijn ze veel verder uit zicht en een puber vraagt minder makkelijk om hulp dan dat we een basischool leerling kunnen helpen. De adjunct was om. Hij mocht een klas over slaan  en binnenkort kennismaken met zijn nieuwe groep. Stralend kwam hij uit de klas na de kennismaking en alle drie wisten we dqat dit de juiste beslissing was. Groep 6 op de nieuwe school Inmiddels zit het schooljaar erop. Als snel had hij zijn plekje gevonden. School was leuk maar alles was nieuw. Hij past zich makkelijker aan dan ik.  Ik moest opnieuw beginnen met mensen te leren kennen. Ik stond op een schoolplein waar ik niemand anders kende. Maar dat is inmiddels ook veranderd. Onze zoon heeft hard gewerkt. Het is een streber die graag zijn zaakjes goed voor elkaar heeft maar bovenal is hij een lekker kind die zo goed op zijn plek zit dat wij hem het afgelopen jaar enorm hebben zien groeien en bloeien. Het is natuurlijk een heel raar jaar geweest door de corona. Het thuiswerken ging hem meestal goed af. Maar af en toe was daar de frustratie als iets niet meteen lukte of zijn vader of ik hem niet goed begreep. Mijn man begreep dit af en toe totaal niet. Waarom wilde hij niet geholpen worden. Tja ons kind is een spiegel van ons beiden en zelf lossen we het ook liever zelf op in plaats van hulp te vragen. Zijn frustaties gaven mij een glimlach. Dit waren de momenten waar hij, en wij, nieuwe vaardigheden konden leren. Hierdoor kregen we alle drie mooie inzichten. Aan het eind van het jaar kreeg hij zijn rapport. Niet van alle vakken maar wel van de basisvakken. Uit niets bleek dat hij een jaar over had geslagen. Zijn cijfers zijn nog steeds hoog. Maar waar het wel uit blijkt is uit zijn gedrag. Wij hebben een zelfverzekerde zoon gekregen die met plezier naar school gaat. Hij schrok wel toen hij zijn rapport zag; en zei meteen als ze vragen of ik een klas over wil slaan omdat mijn rapport  zo goed is zeg ik nee. Ik wil in deze groep blijven. Zo fijn dat hij aangeeft zich zo prettig in de groep te voelen. Volgend jaar naar groep 7. En wat dat gaat brengen zien we dan wel. Laat ik nu niet allemaal nieuwe beren op de weg zetten maar gewoon vertrouwen hebben in onze kind, onze opvoeding, de school en de lessen die onze zoon in zijn leven moet leren. Zelf een keuze maken. Hoogbegaafde pubers coachen! Voor mij was het ook tijd om een beslissing te maken. Ik ging stoppen als leerkracht en volledig verder als kindercoach. Ook werd mijn doelgroep steeds helderder; hoogbegaafde kinderen en vooral de hoogbegaafde pubers. De pubers die fluitend door de basisschool zijn gegaan, de kinderen waarvoor een tien normaal was. De kinderen die fluitend door de middelbare school dachten te gaan maar waar alles anders liep dan gedacht en voorzien. De kinderen die staan op de rand van een drop-out worden. Die zich onbegrepen voelen, niet geleerd hebben te leren, geen gelijkgestemden om zich heen hebben en geen onderwijs op maat aangeboden krijgen. De kinderen die nu ervaren dat ze falen die niet weten hoe ze verder kunnen. Kinderen die, nog, geen inzicht hebben in hun begaafdheid en hun hooggevoeligheid. Kinderen die de wereld anders ervaren dan hun leeftijdsgenootjes. Die zich anders voelen maar dit niet willen zijn. Deze kinderen, vol met kwaliteiten, dromen en wensen help ik in te zien wie zij zijn. Help ik oplossingsgericht te denken. Help ik hulp te vragen en om te gaan met hun ,soms ingewikkelde, gevoelswereld. Ik laat ze inzien dat ze niet de enige zijn die worstelen maar dat deze worsteling met zichzelf en de buitenwereld iets is wat vrijwel iedere hoogbegaafde een keer mee gaat maken in zijn leven. Dat ze er niet alleen voor staan en we gezamenlijk het licht in henzelf weer gaan vergroten. Zodat ze op een positieve manier in het leven staan, kunnen aangeven waar ze behoefte aan hebben en weten dat ze niet de enige zijn. Graag ga ik ook op school, samen met jullie zoon/dochter, het gesprek op school aan mocht dit nodig zijn. Mijn missie Mijn missie is dat hoogbegaafden net zo passend onderwijs krijgen als dat er nu voor de minderbegaafden is. Zelf heb ik , als leerkracht, met minderbegaafden mogen werken en weet ik uit ervaring  dat het onderwijsaanbod is aangepast en dat er een grote hoeveel hulp op zit. Dit is wat ik iedere hoogbegaafde ook gun. Een aangepast onderwijsaanbod, hulp waar nodig en inzicht in hun hoogbegaafdheid. Dat hoogbegaafdheid niet meer wordt gezien als een luxe maar dat de wereld inziet dat er naast de, in hun ogen, zichtbare lusten er genoeg lasten tegenover staan. Als deze “lasten” bekend zijn bij de ouders en het onderwijs en de kinderen hierin op de juiste manier in begeleidt worden dan zijn deze lasten geen lasten meer maar ervaringen die hen vormen naar volwassenheid. Deze vorming zal, zoals bij ieder mens, nooit in een rechte lijn gaan maar met pieken en dalen. Door hun intense bewustzijn zijn de dalen die hoogbegaafden kunnen ervaren zijn diep en daarbij vaak ook donker. Mijn wens is dat deze dalen kuilen worden en dat deze kuilen helpen hun veerkracht te vergroten zodat ze in staat zijn deze op te vangen mochten deze zich voordoen. De diepgaande gedachen die zij hebben kunnen angstig zijn voor henzelf en de omgeving maar als ze hierin op de juiste manier begeleid worden is dit ook een prachtige bron waar mooie dingen uit voort kunnen komen. Deze bron wil ik ze in laten zien, op de juiste manier voeden zodat ze hierop durven  en kunnen vertrouwen. Mijn passie Kinderen begeleiden is mijn passie en met name hoogbegaafde pubers. Er is niets mooiers dan een kind weer te zien stralen. Een kind van overleven naar leven te zien gaan. Ik zie hun zelfvetrouwen groeien, ze geven aan dat hun gedachtes lichter worden, hun creativiteit komt terug,  door inzicht in hun hoogbegaafdheid vallen er kwartjes , leren ze weer op hun gevoel te vertrouwen en groeien ze als mens. Ze weten ddat ze er niet alleen voor staan en komen erachter dat er leeftijdsgenootjes zijn  die hen begrijpen. Het anders voelen is nu een gedeelde anders voelen. Gelijkgestemden die ervaringen met elkaar kunnen delen. Een zucht van opluchting van beide kanten. Rust in het gezin keert terug Als ouders zien dat hun kind weer zichzelf wordt, weer energie heeft, socialer wordt kortom weer lekker in zijn vel zit komt er weer een vorm van rust in het gezin. Vanuit deze rust kan iederin zien waar ze staan; is er meer begrip vanwege de opgedane inzichten en kan er op een positieve manier weer naar het leven gekeken worden. Het is ook een moment om weer het vertrouwen in het kind te krijgen; dat het geen opleving is maar dat het kind vaardigheden mee heeft gekregen voor het leven. Het is ook het moment dat ouders het vertrouwen moeten krijgen in het loslaten. Als je je kind zo diep hebt zien gaan blijft je angst dat dit weer gebeurt. Maar durf op je kind en jezelf te vertrouwen. Geef je kind de ruimte om te ervaren hoe het leven nu in elkaar zit. `jij blijft een vangnet maar wordt niet de ouder die uit liefde zijn kind wil beschermen door spreekwoordelijk vleugels om hem heen te slaan. Zie een sombere bui door de ogen. Het kan ook gewoon een momentopname zijn. Durf van afstand te kijken in plaats van in de angst te schieten dat het weer mis gaat. Ik weet dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan maar heb vertrouwen, vertrouwen in je kind, vertrouwen jezelf,  vertrouwen in je opvoeding . Geef je zelf de veiligheid die je je kind zo gunt. Alleen dan kan je kind zijn eigen vleugels uitslaan. De transformatie van rups naar vlinder. Ontdek de wereld. Maak fouten, maak plezier, weet wat je waard bent weet wat jou energie geeft en gelukkig maakt! Laat jouw angst niet als een schaduw over jouw kind heen hangen. Zie wat jij jezelf moet geven om jouw kind deze ruimte te gunnen en te geven. Geef jezelf en je kind het vertrouwen, de eigen verantwoordelijkheid en wees het luisterende oor als het nodig is. Je bent en blijft altijd de ouder maar gun ze dat ze zelfstandig leren handelen. Laat ze  ook keuzes maken waarvan jij al het idee hebt dat het misschien niet zo handig is of beter kan. Hoe kunnen ze anders leren hoe dingen in het leven lopen?  Misschien zul je er nog verbaasd over zijn hoe goed zo’n keuze toch maar even uitpakt. Omdat deze keuze bij het kind past en misschien minder bij jou als ouder. Mijn belangrijkste stelregel bij het eigen keuzes maken is dat als het kind zichzelf of een ander niet in gevaar brengt. Probeer met je kind in gesprek te blijven maar heb ook er vertrouwen in dat hij/zij een eigen leven heeft. School Vaak is er een moment dat er weer met school in gesprek gegaan wordt om de nieuwe ervaringen en informatie te delen. Met grote reglemaat zegt school dan dat ze het kind hebben zien opbloeien. Dat hun hoofd niet meer hangt maar dat ze weer aanwezig zijn. Ze zijn als mens gegroeid en de donkere wolk waar ze onder liepen is verdwenen of verkleint. Iets wat ik ieder mens gun